Αντικείμενο της θεραπείας είναι η από κοινού εργασία, η συν- εργασία, του εξυπηρετούμενου και του θεραπευτή για τον εντοπισμό και την επεξεργασία/ τροποποίηση σκέψεων, συναισθημάτων ή συμπεριφορικών μοτίβων που παρεμποδίζουν την εξέλιξη και ανάπτυξη των δυνατοτήτων του ατόμου, καθώς και την υποκειμενική αίσθηση γενικότερης ικανοποίησης από τη ζωή και προσωπικής και κοινωνικής ολοκλήρωσής του.

Η συμβολή της θεραπείας στην αντιμετώπιση συμπτωμάτων αφορά στον εντοπισμό και την κατανόηση των πυροδοτικών μηχανισμών και διεργασιών που οδηγούν στην εμφάνιση ή έξαρση και διατήρηση των συμπτωμάτων, καθώς και στην υποστήριξη των εξυπηρετούμενων κατά τη διαδικασία εκμάθησης νέων στρατηγικών και τεχνικών διαχείρισης, με σκοπό τη βελτίωση της λειτουργικότητάς τους και την αύξηση της ικανοποίησης από τη ζωή.

Μέσα από τη θεραπευτική διαδικασία και έχοντας τον ψυχολόγο- θεραπευτή σύμμαχο και συνοδοιπόρο,  το άτομο μαθαίνει να αναγνωρίζει, να επεξεργάζεται και να κατανοεί τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις συμπεριφορές του, καθώς και να διακρίνει μεταξύ των καταστάσεων που μπορεί να αλλάξει και εκείνων που δεν μπορεί, εστιάζοντας στην επεξεργασία των θεμάτων που υπόκεινται στον έλεγχό του. Με αυτόν τον τρόπο ενδυναμώνεται η αίσθηση αυτο- αποτελεσματικότητας του ατόμου, η αίσθηση ότι μπορεί να επηρεάζει τις καταστάσεις που την/ τον αφορούν και να θέτει τα όρια που επιθυμεί, ενώ βελτιώνεται σφαιρικά η αυτοεικόνα.

Καθώς η θεραπευτική διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη μπορεί κανείς παροδικά να νιώσει περισσότερο μπερδεμένος, κακοδιάθετος ή ψυχικά κουρασμένος απ’ ό,τι αρχικά. Πρόκειται για αναπόσπαστο στοιχείο της θεραπευτικής διαδικασίας και, σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρία, «τα συναισθήματα αυτά αποτελούν ένδειξη ωρίμανσης παρά στασιμότητας, ένδειξη ότι η θεραπεία λειτουργεί, καθώς τα συναισθήματα αυτά προκύπτουν όταν το άτομο καλείται να αντιμετωπίσει δύσκολες αλήθειες ή να αναλάβει δράση για την πραγματοποίηση αλλαγών προς την κατεύθυνση των στόχων του». Εξάλλου, η διττή φύση της ψυχικής δυσφορίας επιτρέπει να λειτουργεί αυτή και ως ερέθισμα προς τη δημιουργικότητα και την ανάληψη δράσης, ως εφαλτήριο για την εξερεύνηση της ζωής και του νοήματός της, μην αποτελώντας έτσι απλώς ένα σύμπτωμα που πρέπει να καταπολεμηθεί !