Τι εννοούμε με τον όρο "κατάθλιψη";

Όλοι μας, λίγο- πολύ, έχουμε βιώσει περιόδους κατά τις οποίες η διάθεσή μας είναι άσχημη, “τα κέφια μας πεσμένα” και νιώθουμε μελαγχολικά ή απογοητευμένοι. Συνήθως υπάρχουν καταστάσεις που εκλύουν αυτές τις διαθέσεις ως “αντίδραση”, για παράδειγμα όταν μας συμβεί ή όταν μας ανακοινωθεί κάτι δυσάρεστο. Είναι και αυτές οι καταστάσεις κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής μας, αλλά και τα δυσάρεστα συναισθήματα που βιώνουμε ως αντίδραση σε αυτές είναι στοιχεία που περιλαμβάνονται  στο συναισθηματικό μας ρεπερτόριο, όπως ακριβώς και τα ευχάριστα συναισθήματα.

Πότε, όμως, μιλάμε για κατάθλιψη, με την κλινική έννοια του όρου, και όχι για περίοδο απλής απογοήτευσης ή κακοδιαθεσίας; Η διάκριση δεν είναι προφανής και το θέμα δεν πρέπει να προσεγγίζεται με όρους απολυτότητας. Αυτό σημαίνει ότι για να μπορούμε να κάνουμε λόγο για “παθολογική” κατάσταση θα πρέπει να πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Δηλαδή θα πρέπει η καταθλιπτική διάθεση να βιώνεται έντονα και χρονικά παρατεταμένα, να είναι παρόντα αρκετά από τα τυπικά συμπτώματα της κατάθλιψης, καθώς και να σημειώνεται σημαντική έκπτωση στη λειτουργικότητα του ατόμου στους σημαντικούς τομείς (κοινωνικό- επαγγελματικό). Επίσης, η παρουσία αυτοκτονικού ιδεασμού αποτελεί σημείο για περαιτέρω κλινική διερεύνηση.

Η κατάθλιψη, σαν κλινική οντότητα, εμφανίζεται στον γενικό πληθυσμό σε ποσοστά 5%-9% για τις γυναίκες και 2%- 3% για τους άνδρες. Ο επιπολασμός ζωής (πιθανότητα εμφάνισης σε όλη τη διάρκεια της ζωής) είναι διπλάσιος για τις γυναίκες από ότι για τους άνδρες με ποσοστά 10%-25% και 5%-12% για τα δύο φύλα αντίστοιχα. Η διαφορά αυτή είναι δυνατόν να οφείλεται σε ένα συνδυασμό κοινωνικών και ορμονικών παραγόντων που καθιστούν τις γυναίκες περισσότερο ευάλωτες στην εμφάνιση κατάθλιψης.